Zo kun je het een beetje omschrijven. Het einde als ondernemer, zelfstandige, hoe je het ook maar wilt noemen. Een keuze die ik het afgelopen jaar gemaakt heb en waar ik nog steeds volledig achter sta.
Hoe het allemaal begon
Toen ik voor mijzelf begon (ow, die moet ook boven nog in het rijtje), was dat eigenlijk uit nood geboren. Je kent de verhalen vast wel. Je zit in de bijstand en moet voor jezelf beginnen omdat je daarmee wel op bijstandsniveau komt qua inkomen. Mijn verhaal is daarin niet bijzonder. En eigenlijk beviel me dat wel. Met een aantal vaste klanten, een website met lokaal nieuws en wat leuke opdrachten, kon ik rond komen. Een vetpot was het zeer zeker niet, maar ik kon mijn werktijden aanpassen aan de jongens. Wat wil je nog meer als alleenstaande moeder? In de jaren die volgden heb ik leuke projecten opgepakt en hard gewerkt. Soms te hard en daar kon ik dan vervolgens de vruchten van plukken. En ondernemer zijn met een burn-out brengt geen geld in het laatje.
Hoe het verder ging
Na verloop van tijd besloot ik om toch maar actie te ondernemen. Ik besloot te stoppen als verslaggever vanwege de stress die erbij kwam kijken. Kortom: ik gooide het roer om. Ik gebruikte de tijd om aan andere opdrachten te werken en zo toch wat meer financiële zekerheid te hebben. Ik gooide de website weer eens overhoop en ging me volledig op taal en teksten richten. Sociale media deed ik stiekem nog wel, maar dan vooral achter de schermen.
Toen er een virus kwam
Zonder een discussie te willen aanwakkeren over wat precies de uitweg is: voor mij veranderde het virus mijn hele leven. Mijn zakelijke doelgroep kreeg flinke klappen te verduren en dat merkte ik ook weer in het aantal opdrachten. Ik dacht eerst dat het een tijdelijke dip zou zijn (dachten we dat niet allemaal?). Ik besloot mijn workshops om te bouwen naar online cursussen, maar dat bleek niet de redding. Begin 2021 begreep ik dat mijn bedrijf (en ikzelf dus ook) eerder failliet zou gaan dan dat mijn doelgroep weer op zou staan om mij in te huren. Hulp van de overheid kwam ik niet voor in aanmerking.
De teerling is geworpen
Ik besloot op zoek te gaan naar werk. Dat vond ik gelukkig vrij snel en ik kon weer ademhalen. Mijn besluit was genomen en het voelde als een opluchting. Een opluchting omdat er op tijd een oplossing was. Maar ook omdat ik dit nooit had zien aankomen en ik het in mijn eentje nooit had kunnen oplossen. (Heb je tijd over, lees dan het boek van Jean-Paul Sartre. Aanradertje!)
Het einde
Ook al heb ik het hier over het einde, het einde van de huidige situatie is ben ik bang nog lang niet uit zicht. Het is voor mij de reden geweest om te besluiten om een punt te zetten achter mijn eigen bedrijf als hoofdinkomen. Per vandaag is de website weer op de schop gegaan en de komende tijd zal er nog wel meer veranderen. Mijn contactgegevens zijn er nog te vinden voor de mensen die weten wat ik kan en wat ik doe en me toch graag nog een opdracht toe willen schuiven. Ook mijn huidige klanten hoeven niet op zoek naar een ander: die blijf ik gewoon bedienen. Actief zoeken naar nieuwe opdrachten ga ik niet meer doen, daar ben ik toch niet zo goed in.
