Meisjes-meisje

Ik ben een meisje, maar geen meisjes-meisje. Dat heb ik wel vaker aangegeven. Ik sta niet ’s ochtends vroeg tijden voor de spiegel om mezelf op te maken. Daar ben ik én veel te lui voor én ik vind het er zo nep uit zien. Ik ben best tevreden met mijn eigen gezicht, ook al heb ik echt wel wat aanmerkingen op bepaalde zaken. Hetzelfde voor kleren. Ik loop in datgene wat ik lekker vind zitten. Een pashokje induiken en daar tig setjes aanpassen vind ik werkelijk verschrikkelijk. Het maakt niet uit wat je aan hebt, de verkoopster aan de andere kant van het (eigenlijk altijd te kleine) gordijntje zegt toch wel dat het prachtig staat (een enkele uitzondering daargelaten). Maakt me dat een jongens-meisje? Nee, ik denk dat dat wel meevalt.

Autootjes

Vroeger speelde ik zowel met autootjes als met poppen, alhoewel ik wel beduidend meer autootjes had dan barbiepoppen. Ik weet niet meer precies hoe oud ik was toen ik graag een pop met lang haar wilde, maar ik was heel blij met mijn Saartje. Prachtige lange bruine haren heeft de pop en wonder boven wonder is het nog niet vergaan, waardoor mijn jongens ook wel eens met die pop spelen. Tegenwoordig ben ik gek van computers en kan ik een gedeelte zelf oplossen, maar voor echt moeilijkere zaken heb ik echt wel anderen nodig, meestal mannen. Hetzelfde voor mijn auto. Tanken, ruitenwissers vervangen, dat is allemaal geen enkel probleem, maar voor een grote beurt rijd ik toch echt even naar de garage.

Leeg

Natuurlijk zijn er dingen die je wel zelf kunt aan een auto en die toch wat gespecialiseerder zijn dan tanken. Autobanden wisselen bijvoorbeeld. Het wisselen van zomer- naar winterbanden en andersom laat ik altijd lekker bij de garage doen, al is het alleen al vanwege het opslaan van de banden (want waar moet ik ze tenslotte laten). Vanochtend keek ik echter tegen een probleem aan. Ik merkte het niet meteen, ik was achteruit gereden en wilde wegrijden toen ik dacht, er klopt iets niet. En helaas inderdaad, er klopte iets niet. Snel een en ander geregeld om toch de jongens op school te krijgen om vervolgens vol goede moed bezig te gaan met deze lege band.

Krik

Om te beginnen haal je je achterbak leeg. Drie uur later, o nee, het viel reuze mee, er zat niet zo heel veel in de achterbak van de auto. Al vrij snel vond ik de mogelijkheid om een flapje van de vloer tussen de hoedenplank en de achterbank te frutten, waardoor ik twee handen vrij had om de reserveband uit de auto te tillen. Het onderhoudsboekje had ik er al bij gepakt, om er zeker van te zijn dat ik niet per ongeluk iets af zou breken van de auto. Het sprak eigenlijk allemaal voor zit, zet de krik daar waar een pijltje staat. Het was even zoeken naar het pijltje, maar daarna kostte het eigenlijk de meeste tijd om de krik omhoog te krijgen (draaien, draaien, draaien).

Wieltje los

Vervolgens moest ik met veel kracht de bouten los draaien. De moed was toen ergens ver in mijn schoenen, uhm, laarzen te vinden. Ik kreeg namelijk compleet geen beweging in die stomme bouten. Uiteindelijk ben ik maar met voet op het gereedschap gaan staan om extra kracht te leveren en ja, toen kreeg ik er eindelijk beweging in. Daarna was het een fluitje van een cent om de bouten verder los te krijgen en het wiel eraf te halen. Reservewiel erop (met prachtige bestickering), pinnetjes in de daarvoor bestemde gaten en vastmaken die hap. Eerst die bout, dan die bout en dan die en dan die. Keurig volgens het boekje. En klaar was ik. Trots. Stoer. Smerig.

Jongens-meisje

Ondanks mijn trotsheid, voelde ik mezelf ook behoorlijk knullig. Ik had bijvoorbeeld kunnen weten dat je een krik niet vastpakt aan de schroefdraad. Een jongensmeisje had dat geweten én had daarnaar gehandeld. Ik bedacht het me achteraf 😉 Enfin, na het wassen van mijn handen ging ik op zoek naar iemand die me kon helpen met het repareren van de band. Tenminste, dat hoopte ik.

Geen reparatie mogelijk

Helaas was de band dusdanig slecht (beetje jammer, drie jaar oud, halve seizoenen op gereden en dan toch al zo slecht) dat hij toch echt vervangen moest worden. Ook de andere band aan de achterkant gaan we naar kijken en zal hoogstwaarschijnlijk mee vervangen worden (ik moet alleen eens kijken of het wellicht mogelijk is om die als reserveband te bewaren, zodat je er in het ergste geval ook gewoon 130 mee kunt rijden in plaats van de 80 van zo’n thuiskomertje). Nieuwe banden zijn in bestelling en daar komt dan toch een beetje het meisjes-meisje om de hoek kijken. De montage van de nieuwe banden laat ik lekker doen. Omdat ik dat én een prettig idee vind en ik het heel erg stiekem toch liever aan een ander overlaat. Het gaat dus helemaal goed komen, met dank aan de heren van Autoservice Stepelo. Die terecht die naam voeren trouwens, de service was fantastisch!