Overdadige complimentjes: Positive Behavior Support

Overdadige complimentjes, ik sprak er vandaag over op school. Of eigenlijk sprak ik over het invoeren van Positive Behavior Support en de overdadige complimentjes die ik erbij verwacht. Ik was erg benieuwd hoe de invoering precies gegaan was. Allereerst dus iemand van de Medezeggenschapsraad aan de mouw getrokken. Een verhelderend gesprek. Dat kwam vooral door een rake opmerking gemaakt werd toen ik probeerde uit te leggen hoe al die complimentjes voor mij voelden. Als ik oprecht een compliment maak, moet ik niet twijfelen. Die twijfel ligt bij mijzelf, niet bij de ander. Dat is mijn eigen gevoel. Ik weet natuurlijk niet of die ander twijfelt en zit dat enkel mezelf aan te praten. En dat is heel menselijk. Hoe vaak denken we tenslotte niet “hmm, die zegt wat leuks over me, wat moet ‘-ie van me?”

Complimentjes

Door al mijn onderzoek had ik niet echt het gevoel dat ik positiever werd over dit hele gebeuren. Als je filmpjes gaat bekijken, dan kom je best extreme zaken tegen. Een complimentje hier, een complimentje daar en naar mijn idee is zo je faalangst klaar. Na wat meer uitleg blijkt in ieder geval het volgende. De manier van belonen (armbandjes, muntjes, noem maar op) is iets wat afhankelijk is van de school. Elke school kijkt zelf wat daar het beste werkt.

Hoe wil je belonen?

Ben ik tegen “jullie hebben zo snel opgeruimd, dat we nog een kwartiertje over hebben om voor te lezen?” Nee, absoluut niet. Alleen is dat natuurlijk ook een soort beloning. Daar ben ik eigenlijk zeer zeker wel voor. Het “compliment” of de beloning die je dan krijgt, is het directe gevolg van iets dat je gedaan hebt, net zoals het niet krijgen van een kwartiertje voorlezen, de straf kan zijn, zonder dat je het daadwerkelijk als straf ervaart. Uiteraard kan ik natuurlijk hoe dan ook zelf beslissen of ik complimentjes mee wil geven aan de jongens in hun lunchbox 😉 En de spelletjes met complimentjes die we meekregen, nee, ook die hoef ik niet thuis uit te voeren (is ook niet zo leuk met zijn drietjes 😉 )

Geen armbandjes

Inmiddels ben ik er van overtuigd dat onze school echt nooit met armbandjes zal gaan werken. Het is het team van directeur en leerkrachten dat gaat kijken wat het beste werkt voor de school en dat geeft toch ergens wel rust. We hebben niet van die heel extreme leerkrachten op school rondlopen en het zou ook echt niet bij de kinderen passen op school. Ook het ophangen van grote lijsten met krullen zie ik niet echt gebeuren. Dat het op school wel goed is om het negatieve weg te halen bij sommige kinderen, is denk ik wel nodig. Iedere ouder kent wel de naam van een kind dat je meteen associeert met negatief gedrag. Door juist zo’n kind op een andere manier te benaderen dan heel vaak te straffen, zal je denk ik inderdaad een beter leefklimaat creëren voor alle kinderen.

Duidelijkheid

Waar ik sowieso achter sta is de duidelijkheid van de docenten. Alle docenten op één lijn, met allemaal dezelfde regels. Maar kon ook meteen aangeven dat ik me zorgen maakte om die duidelijkheid, nota bene met een voorbeeld uit een van Rubens schriften.
Met name de laatste drie zinnen zijn hem dus niet duidelijk. Als je hem vraagt “waarom heb je daarvoor gekozen?”, legt hij netjes uit dat dat is omdat het op het plaatje staat. Naar mijn idee volkomen logisch. De vraag is “Is de zin goed of fout?” Als de zin is, hij rijdt met een boot en je ziet een plaatje van een aap die zij het op een rare manier op een boot afgebeeld is, waarbij de boot wieltjes heeft, snap ik dat je ervoor kiest dat de boot rijdt. En een plaatje van een bij druk doende met een spinnenweb, dan klopt de zin wel als je uitgaat van het plaatje.

Niet duidelijk genoeg

Het punt is alleen dat niet duidelijk genoeg is dat het niet om het plaatje gaat, maar dat het uitgaat van de werkelijkheid. En voor een Jochem, die je uitlegt dat je niet met de handen aan elkaar zit, dat hij dan vervolgens zijn handen keurig achterop zijn rug doet. Om vervolgens een kopstoot te geven 😉 Voor die duidelijkheid, of eigenlijk, die onduidelijkheid ben ik bang. Die angst heb ik nu neer kunnen leggen op school. Het idee dat “rustig zijn” niet duidelijk genoeg is en dat uitgelegd moet worden wat “rustig zijn” inhoudt wordt meegenomen. Als daar gewoon aandacht aan geschonken gaat worden (en ik denk dat dat wel goed zal komen) en het dus voor elk kind echt duidelijk is wat er verwacht wordt, ja, dan zal de sfeer in school echt ten goede komen.

Conclusie

Al met al denk ik dat er nog voldoende mogelijkheden voor school zijn om het Positive Behavior Support niet tot een complimentjes-race te maken. De kinderen weten wat er van ze verwacht wordt omdat er duidelijkheid daarover is. Een complimentje omdat je iets goed gedaan hebt, is geen enkel probleem en als dat ingezet wordt voor de hele klas in plaats van telkens een kind individueel, scheelt dat naar mijn idee enorm. Voor nu kan ik in ieder geval rustig slapen. Mocht ik nou nog nieuwe nachtmerries krijgen, kan ik altijd nog weer gaan kijken of ik meer duidelijkheid kan krijgen, of meer uitleg. Vaak zorgt dat laatste voor de beste duidelijkheid.