Positive Behavior Support

Gisterenavond zat ik op de school van Ruben en Jochem voor de eerste ouderavond over Positive Behavior Support. Iets met complimenten en het gedrag van kinderen. Aan het begin van de avond was ik zeer sceptisch. Aan het einde van de avond, ondanks echt wel goede gesprekken met leiding, enkel meer.

Wat doe je dat goed. Wat zit je haar leuk. Leuk dat vest van je! Mooi gemaakt. Wat loop jij netjes door de gang. Allemaal complimentjes. Soms geef ik ze zelf ook. Ik krijg ze ook wel eens, maar voel me daar vaak ongemakkelijk bij. Vraag me niet precies waarom, ik zou het je niet kunnen vertellen.

Wat is Positive Behavior Support?

PBS zorgt ervoor dat kinderen leren wat gewenst gedrag is. Prima. Het kan geen enkel kwaad om kinderen te leren wat wij eigenlijk van ze verwachten. Je kan wel denken dat ze snappen dat je je jas op moet hangen als je ergens komt, maar ergens moet je dat toch geleerd hebben. En ja, ook die van mij doen dat niet altijd even netjes (ik zal zo mijn jas van de stoel even op de kapstok hangen, wellicht dat dat een beter voorbeeld is).

Wanneer gaat het mis?

Allereerst kregen we een aantal vragen. Wanneer verwachten we dat er eigenlijk de meeste ordeverstoringen zijn, op welke dag en dan op welke plek. Nou, tada, het is niet op vrijdag in de gang, maar eigenlijk het meeste tijdens de instructie, dus gewoon in de klas, op de maandag, dinsdag en donderdagochtend. OK, dat wil ik best aannemen. Door het gebruik van Positive Behavior Support zou je al snel meer hebben aan je tijd, omdat de kinderen weten wat er van ze verwacht wordt. Als de bel gaat, ga je netjes in de rij staan voor de deur, je hangt snel je jas en je tas op (maar je loopt uiteraard wel rustig in de gang!) en je gaat stil in de klas zitten totdat de juf of meester met de les begint.

Leren van je fouten

Ondanks dat ik blij zou zijn als er meer effectieve lestijd is, ben ik niet zo van het geven van complimentjes en juist op het goede te focussen. Ik hoor graag als ik dingen fout heb gedaan (nou ja, graag 😉 ) zodat ik mijn fout kan verbeteren en ervan kan leren. Als de focus ligt op de dingen die goed gaan en die telkens benadrukt worden, ontwikkelen we dan niet straks allemaal kinderen met faalangst?

Eerlijke complimentjes?

Krijg je niet dat de complimentjes niets meer waard zijn? Aan het einde van de avond moesten we een compliment knutselen voor onze kinderen. Ik stond met mijn knutsels in de hand (ze waren wel leuk, maar niet spectaculair) en ik kreeg een complimentje. Maar in plaats van dat ik blij werd van het complimentje, dacht ik meteen “is het nu een complimentje omdat je het echt leuk vindt wat ik gemaakt heb, of is het omdat je het van de positieve kant gaat bekijken”.

Dertien-in-een-dozijn

Daar komt bij dat die jongens van mij graag echt duidelijk nodig hebben, maar ze tegelijkertijd ook dromerig zijn. Gaan ze straks inderdaad netjes in de maat lopen, zijn ze dan nog wel zichzelf? Tuurlijk zal het fijn zijn dat alle docenten op alle dingen hetzelfde reageren en het dus niet uitmaakt wie merkt dat je door de gang rent, maar krijgen we straks niet allemaal dertien-in-een-dozijn-kinderen? PBS schijnt heel succesvol te zijn. Men doet het in Amerika al jaren “WAUW, WAT DOE JE DAT GOED, COOL MAN!” en ook in de landen om ons heen zijn ze er mee bezig. Maar het enige wat in mijn hoofd speelt zijn de twijfels, zeker na het zien van dit soort filmpjes:

Is dit serieus de maatschappij waar we naar toe willen?

Ik vind het serieus, heel, heel eng deze ontwikkelingen. Aan de ene kant komt er een transitie van de jeugdzorg aan, waardoor psychologische hulp voor kinderen bij de gemeente gehaald moet gaan worden (zitten daar tegenwoordig dan ook al jeugdpsychologen en jeugdpsychiaters?), maar ook de school verliest naar mijn gevoel op deze manier wat veiligheid. Je hebt als ouder geen keuze meer om zelf te beslissen. Je wordt in een Triple-P opvoedpatroon gedrukt, dat begint al op het consultatiebureau, vervolgens neemt de basisschool het over met Positive Behavior Support, wat je uiteindelijk ook thuis moet gaan uitvoeren. Moet je dan als ouder zeggen “tja, ik ga wel mee, want ik wil het voor mijn kinderen niet onduidelijker maken dan het al is, ook al sta ik er niet achter?” Of word je dan meteen aangemeld bij Bureau Jeugdzorg?

Jezelf zijn

Ik voed mijn jongens graag op zoals ze zijn, met hun eigen nukken en hun eigen gedrag, zoals ik dat wenselijk vind. Ik vind het heerlijk hoe ze heerlijk buitenspelen en echte jongens zijn. Natuurlijk horen dat regels bij, elkaar pijn doen is uit de boze en als men op school vindt dat je rustig door de gang moet lopen, dan heb je je daaraan aan te passen. Maar mag ik thuis alsjeblieft zelf beslissen of ik mee wil doen met overdadig veel complimentjes geven, straffen en belonen, stickers plakken en dergelijke?

Eigen keuze

Net zoals ik zelf nog een keuze moet maken in waar ik op ga stemmen. Welke partij zal naar mijn idee uiteindelijk de beste jeugdzorg kunnen garanderen voor mijn kinderen. In de dertien jaar dat ik mag stemmen, heb ik nog nooit zo’n overduidelijk thema gehad waar ik zoveel belang aan hecht. Maar ook die keuze, welk vakje ik uiteindelijk inkleur, dat is mijn keuze. Want gelukkig hadden ze vroeger geen Positive Behavior Support. Ik loop niet in de maat en ik geef mijn mening en daar zul je het mee moeten doen. Ik ben mijzelf en niet iets wat een ander vind dat ik moet zijn. En dat, dat wil ik graag mijn kinderen meegeven. Ik hoop dat dat straks nog kan.

Nagekomen stuk: Ik werd op dit artikel gewezen. Ook de moeite waard om te lezen.

(En nog een reden waarom ik het niets vind. Het is zo Amerikaans. Ik wil de hele tijd Positive Behaviour Support schrijven, op zijn Brits Engels 😉 ).